آن زلف نگر بر آن بر و دوش

وان خط سیه بر آن بناگوش

هر دو شده پیش ماه و خورشید

مانندهٔ حاجبان سیه پوش

بی گرمی و بی فروغ آتش

چون عنبر و مشک دوش بر دوش

آن داده به عاشقان غم و درد

وین برده زعاقلان دل و هوش

سنبل خط و لاله رخ نگاری است

آن ماه سمنبر گل آغوش

از سنبل اوست نوش من زهر

وز لالهٔ اوست زهر من نوش

گویند که یادکن مر او را

واندر غم او مباش خاموش

گویم که به حیله چون کنم یاد

آن را که نکرده ام فراموش